برا همه اتفاق افتاده ی زمانایی به اوج خودشون میرسن ، اونجا ک هیچ چیزو احساس نمیکنی، اونجا ک ن احساس خوشحالی میکنی و ن ناراحتی :) فقط بی حسی و تو خلا موندی، ققط خودت میدونی پشت این ظاهر ارومی ک همه میبیننن تو دلت چ طوفانیه، خودت میدونی وقتی بقیه دارن لبخندتو میبینن و فک میکنن شادی در واقع از درون داری فرو میریزی و اشک میریزی...
خودت میدونی ک حتی ی لیوان ابم راحت نمیتونی بخوری چون ی چیزی تو گلوته به اسم بغض ک نمیزاره راحت نفس بکشی چ برسه به خوردن چیزی...
سردرگمی و ناراحتی وقتی مدتها گذشته و حتی فرصت تخلیه خودتم نباشه، وقتی نمیتونی داد بزنی و خوودتو خالی کنی و حتی ی جاییم نباشه ک گریه کنی تا سبک کنی خودتو...
سکوت میکنی و لبخند میزنی و از درون شکسته میشی ...
به ی جایی میرسه ک ادم دیگه هر اتفاقیم ک براش بیفته هیچی حس نمیکنه
اینجا اوجشه ؟؟؟
اوج هر کسی فرق میکنه ولی من دیگه اینبار واقعا به اوجش رسیدم ... نمیدونم چقدره دیگه باید بگذره تا همه چی حداقل به روال عادی برگرده ولی در حال باید صبر کرد ..
صبر و صبر و صبر..
این اولین اوج نیس و قطعا اخریشم نیست ... فقط امیدوارم به خوبی بگذره .
* کامنتای این پست بستس
- چهارشنبه ۷ آبان ۹۹
